Mocherowy rząd

Uprzednio, stawiając kropkę za ostatnim zdaniem, obiecałem sobie, że tym razem o polityce nie pisnę. Nie mam do niej chwilowo słów. Ta wyborcza jesień wielu z nas potraktowała jak wyżymaczka koszule. Strzępy nadziei porwał wraz z liśćmi jesienny wiatr. Nawet w miastach w powietrzu czuć od paru dni zapach gnojówki. Tak więc obiecałem sobie, że teraz będzie o życiu prawdziwym, nie politycznym.

Czy aktor może być lekarzem? Zastanawiam się odkąd przeczytałem felieton Joanny Szczepkowskiej w "Wysokich Obcasach". Miał tytuł "Uwaga", czyli to, czego brakuje bohaterom tekstu, ludziom z ADHD. Masz głowę pełną pomysłów, ale brakuje ci sił żeby je zrealizować? To ADHD. Z przyjemnością umawiasz się z milionem osób i zapominasz? Jak nic ADHD. Gubisz wszelkie możliwe rzeczy? To musi być ADHD. Nie możesz zapamiętać najprostszych spraw? Prześladuje cię Zespół Zaburzeń Uwagi, czyli właśnie ADHD. Szczepkowską zaproszono nawet do radia, jako specówę od roztargnień, ale ona nie leczy, ona tylko stawia diagnozę. I uściśla, że każdy, kto ma ADHD jest roztargniony, ale nie każdy roztargniony ma ADHD. Zaraz, co to ja miałem powiedzieć?

Jeżeli dotrwałeś Czytelniku do tego akapitu, to znak, że jesteś dziś wyjątkowo wyrozumiały. Że z lekkim politowaniem zastanawiasz się o co mi do cholery chodzi i idziesz dalej. Zrobiłem tak samo ze Szczepkowską i problemem ADHD. Autorka między wierszami wspomina o psychiatrach, z których kozetek ADHDowcy ponoć w ogóle nie schodzą ostatnimi czasy. Rodzice zapisują dzieci, żony mężów, pracodawcy pracowników. Wyobraziłem sobie siebie jak mówię do ojca: "owszem, nie było mnie w szkole, ale to bynajmniej nie jest lenistwo, tato, to poważna sprawa. Otóż ja mam ADHD, zapisz mnie do psychiatry". Nie, wolę sobie nie wyobrażać jego reakcji. Napisałem do Szczepkowskiej.

"Czy zastanawiała się pani pisząc "Uwagę", że gdzieś między ADHDowcami żyją/zamęczają się/cierpią ludzie z DHDA? Ja też nie wiem co to jest. Ten skrót nic jeszcze nie znaczy, ale może właśnie tak nazwać chorobę/dolegliwość/przypadłość ludzi odwrotnych. Ludzi nie rozkojarzonych, wiecznie skoncentrowanych, poukładanych do bólu. Ich bólu i bólu ich otoczenia? Klaniam się. DHDAwiec". Nie zapomniała odpisać.

"Naprawdę serdecznie współczuję. W zasadzie wszystko jedno czym jest to, co boli, jeśli boli. Z drugiej strony zazdroszczę, bo wiem tylko jak boli rozkojarzenie. Ale na mojego ADHDowskiego nosa nie jest z panem tak źle. Jeszcze się pan rozkojarzy kiedyś". Trafiła. Cały ten tekst dotąd wynikał z jakiegoś niezrozumiałego rozkojarzenia. Już jestem.

Po pierwszych tej jesieni wyborach trafił mnie szlag. Po drugiej turze prezydenckich zalała krew, po ostatnim tygodniu czuję, że eksploduję. Chyba jutro sam się sobie wtrącę w wiadomości i powiem, co mam na końcu języka. Czytam, że prawie premier, z prawie ministrem sprawiedliwości i prawie koordynatorem od służb specjalnych mieli dwugodzinną prawie audycję w prawie radiu. Na koniec usłyszeli od prawie księdza błogosławieństwo: "życzymy siły i żeby wam się wszystko udało, żeby wszyscy Polacy chcieli wspierać, a nie rozrabiali". Na mnie nie liczcie.