Schizofrenik Belka

Kocham schizofrenię, chciałem ogłosić jeszcze kilka dni temu. Wydawało mi się, że oryginalnie jest żyć w kraju, którego najnowszą polityczną historię piszą schizofrenicy. Tacy, co to zjawiają się w kilku światach jednocześnie. Już nawet przygotowałem sobie ściągę z przyczyn i objawów choroby. Dowiedziałem się, że narazie nie ma jednoznacznej odpowiedzi na pytanie: co wywołuje schizofrenię, ale hipotezy się plenią. Raz są to czynniki genetyczne, innym razem środowiskowe, czasem u chorego zaburzona jest równowaga neuroprzekaźników albo do głosu dochodzą sytuacja rodzinna lub stres - nagły albo przewlekły. Jeszcze gorzej z objawami, bo ponoć można je podzielić na pięć kategorii: pozytywne, negatywne oraz zaburzenia nastroju, myślenia i zachowania.

Za mistrzów schizofrenicznego gatunku postrzegałem dwóch panów, niech będzie trzech, przy dokładniejszym liczeniu: Kaczyńskiego (w dwóch odsłonach) i Belkę. Ale potem doszedłem do wniosku, że przecież całe to towarzystwo podpada pod przytoczoną wcześniej definicję. Szczególnie, że - jak tłumaczą znawcy - symptomy pozytywne schizofrenii to nie są, broń Boże, dobre objawy, to zwykłe omamy i urojenia. No ale wszyscy mnie nie obchodzą, nawet Kaczyńscy już przynudzają mamrotaniem pod nosem. Noskiem, przepraszam. Ostał mi się ino Belka.

Podobał mi się ten człowiek. Za bezkompromisowość, zdecydowanie, jasną wizję swojej pracy, za mówienie wprost, za perfekcyjne odgrywanie "bycia ponad to bagno", za szczerość do bólu, za to, że umiał powiedzieć do sejmowego tałatajstwa "do roboty". Wreszcie za to go szanowałem, że jak czegoś nie wiedział (albo wolał nie wiedzieć), to nie kręcił, nie oszukiwał. Podobał mi się kiedy, nie wprost, strawestował Wałęsę mówiąc, że nie chce ale musi rządem kierować do wyborów. Także w jego kpiarskim stylu było przystąpienie do partii, która jest w opozycji do jego rządu, w końcu, jak mówi marszałek Nałęcz, jest maj - każdemu wolno kochać. Ale Marek Belka przesadził. Zawiódł moje zaufanie.

W niedzielę mówił do kombatantów, że "chciałby wierzyć, że padną tam (w Moskwie) uczciwe słowa prawdy o bohaterstwie lat wojny, ale i o zdradzie i o zniewoleniu lat powojennych. (...) Zło trzeba nazwać złem, a dobro - dobrem. Te słowa należą się także Polakom." W poniedziałek, już po dumnym i mocno wybiórczym występie Putina, Belka zapytany co sądzi o milczeniu na nasz temat, odparował "nie słyszałem, nie będę komentował".

Ja też byłem zdziwiony, że moskiewska parada zaczęła się tak wcześnie rano, ale, na szczęście, nie jestem premierem. On ma obowiązek słuchać takich przemówień, a przynajmniej o nich słyszeć. Chociaż tyle, "szefie" rządu. Chociaż tyle.