Masło Masłowska

Bergman mawiał podobno, że artysta ma czasem ochotę zwymiotować na publiczność, spuścić spodnie, wyjść i powiesić się. Dokładnie tą drogą podąża, przepraszam Bergmana za nadużycie słowa artysta, Dorota Masłowska. Gazety piszą o tej młodej emigrantce z Trójmiasta, że jest "enfant terrible i cudownym dzieckiem polskiej prozy w jednym". Zgadzam się, pod warunkiem, że mówimy o prozie murów pomazanych sprayem, przypominających bazgroły z miejskich szaletów gdzie najskuteczniej błyszczy się zdaniem o dupie, dupczeniu, wymiotach i miłości francuskiej. Trawestując tytuł jej (a może Jej, bo to dla niektórych królowa) nowej książki, panna Masłowska ma już za sobą pawia puszczonego na publiczność (niejednego), właśnie spuściła spodnie i udowadnia, że po ciąży (czyżby reaktywacja cyklu "poczytaj mi mamo?") jej ciało już nigdy nie będzie takie samo. Co gorsza wyszła z drukarni i zbliża się do szubienicy. - Kurwa - krzyczy nagle. - Co za poje... (idiota?) skręcił ten stryczek! Gdybym zdech... (zginęła?) znów byłoby o mnie głośno! Co ja mam teraz, do kur... (jasnej ciasnej?) pisać, bajki dla dzieci? Boże, uchowaj najmłodszych przed tą grafomanką.

Masłowska zachowuje się jak nomada i szahidka w jednej osobie. Wierci się, nie może sobie znaleźć miejsca i zerka spode łba zakrytego hip-hopowym kapturem komu by tu swoimi zdaniami przypieprzyć, że zniżę się do najwyższego poziomu jej języka. "Newsweek" zapowiedział niedawno na okładce "bombę literacką o dużej sile rażenia", "Gazeta Wyborcza" ucieszyła się, że Dorota Masłowska napisała drugą książkę, "Paw królowej", i że to świetna jest rzecz. Jak wiemy zarówno "Newsweek" (zamorska centrala) jak i "Wyborcza" nie są w tych dniach nieomylne. W sprawie tej publikacji również. I piszę to, choć nie znam całości "Pawia". Świadomie, bo sądząc z udostępnionych fragmentów - "dupa", "chuj", "obczajanie", "kał", "cyce" z początku książki nie rożnią się niczym od "penisa" czy "skrobanki" ze środka wydawnictwa.
W końcowej scenie marnego filmu "Ósma mila", Eminem walczy z innym facetem w spodniach z kroczem u kolan na słowa rapowej piosenki. Zabawmy się z Masłowską, bo zdaje się, że o to dziewczynie chodzi.

"Koniec kłamstw, koniec cynizmu, musisz to wreszcie przyznać, to straszna żenada być mężczyzną znaczy nie mieć nic realnego do roboty w życiu oprócz ściągania z internetu o dupie i cycach bez fabuły żadnej filmów i bez napisów, bez egzystencji ludzkiej prób zgłębienia tajemnicy. (...) Dziś flagę wywieszam przez swe okno, nie chcę wąsów ani brody, chcę mieć cycki i pochwę, chcesz to ci obiad zrobię, mogę ci nawet pogryźć, mogę ci nawet połknąć, bo nie jest w końcu winą twoją, że musisz być tobą, sorry".

"Nie przepraszaj autorko tych marnych bazgrołów, chyba, że z powodu pustki swojej głowy masz już dość dołów. To nie nasza, facetów, wina, że zrodziłaś się jako dziewczyna, że musiałaś młodo poczuć jak to jest dawać życie miłości owocu. Żałujemy, że nikt cię nie oświecił, że nie jesteś wybrana żeby pisać o rodzeniu dzieci. Może powinnaś dłużej pożyć, żeby nam nie zarzucać, że chcemy jedynie którejś włożyć. Świat cały scyniczniał, jak pisze Głowa, więc się nie przypieprzaj, że winna jest faceta połowa. Bycie mężczyzną to żadna wąsiasta żenada, to raczej stojąca mocniej na ziemi konkretna jest sprawa. Różnica między nami jest też taka, że my po urodzeniu dzieciaka, walnęlibyśmy raczej z bólu pięścią w stoł, a nie siadali do komputera klawiatur."

Na wzór grzwien dla marnych graficiarzy, przydałby się może indeks zakazanych młodziutkich pisarzy. Rym niezamierzony.