Pokolenie szacunku

Podoba mi się zdanie, które przeczytałem niedawno w Polityce, że są takie gazety w Polsce, które można by nazwać bulwarówkami, gdybyśmy tylko mieli jakieś bulwary nad Wisłą. Jedna z nich, środowy numer Faktu, pewnie już całkowicie wyszła z kiosków. Redakcja uczciwie ostrzegła, że tylko dziesięć tysięcy pierwszych osób dostanie kupon na album "Ojcze nasz". Nie uprzedziła czy w prezencie dorzuci ekskluzywne wydanie wniosków rozwodowych rodzin, które dla Faktu wymieniły się żonami.

Gazeta Wyborcza, która od momentu choroby Adama Michnika, codziennie coś dodaje, ale już nie politycznie a praktycznie, wymieniła przepisy kulinarne na album "Nasz papież". Po chwili, zgodnie z maksymą współczesnego świata "hipokryzja zawsze w cenie", wydrukowała tekst "Papa polo", w którym gromi wydawców płyt dokumentujących pontyfikat Jana Pawła II. Oprócz płyt znakomitych - odkrywa Wyborcza - są i karygodne. Wszystko to prawda, ale najpierw kończące tekst pytanie: jak te płyty mają się do apelu Episkopatu o niewykorzystywanie wizerunku Papieża Polaka do celów komercyjnych, redakcja powinna zadać sobie.

W moich bielawskich czasach, kiedy byłem młodym mieszkańcem podnóża Gór Sowich, na szafie w pokoju stała błękitna figurka Matki Boskiej z białą, odkręcaną aureolą. Do środka nalewało się wodę święconą i trzymało latami jako amulet. Ja napełniłem tę figurkę w Licheniu, który wtedy jeszcze nie był tym potężnym Licheniem co dziś. Z Naszym Papieżem jest podobnie. W tych dniach, a to z okazji miesięcznicy śmierci, a to z okazji rocznicy zamachu lub urodzin Jana Pawła II gazety, telewizje czy radia napełniają sobie Nim konta. Wydają płyty, filmy, drukują kalendarze. Biskupi dobrze przeczuli, co się stanie. Szkoda, że ich apel na niewiele się zdał. Podobnie jak - serce się kraje, że muszę tak napisać - jak niewiele znaczyła Jego śmierć.

Pani domu daje czytelniczkom do wyboru torebkę lub witrażyk papieski, z kolan powstaje nagle nawiedzony ruch oazowy, moje miasto zalewają plakaty z hasłem wzywającym do przybycia na Plac Piłsudskiego, żeby pokazać jak silne jest pokolenie JPII (pisowania zgodna z logotypem, który wkrótce ktoś pewnie zarejestruje). Wniosek jest jeden: albo tym ludziom się strasznie nudzi albo rzeczywiście czują się nagle samotni. Tylko po co ta przesada i fałsz? Długość pokolenia nie jest z gumy. Nie można dziś być pokoleniem JPII, a jutro 11.09, kiedy indziej zaś pokoleniem Big Brothera czy poszerzonej Unii Europejskiej.

Marzę, żeby w tym pędzie pokoleń wygrało jakieś najmniej porażone głupotą. Może pokolenie szacunku?