Savoir-vivre

Nie wszyscy urzędnicy są do bani. I wcale nie myślę, w tej chwili, o Lechu Kaczyńskim. Jestem pełen podziwu dla ministra nauki, który wynalazł gdzieś i dał u siebie etat dyrektora generalnego tak pomysłowej osobie jak Krystyn Weremowicz. Imię godne pozazdroszczenia, podobnie jak wiedza Weremowicza na temat dobrego wychowania. Jak doniosła "Rzeczpospolita" to pod okiem pana Krystyna, a kto wie może nawet spod jego tajnego pióra, wyszła w resorcie broszura na temat manier. Tych najlepszych oczywiście i najprostszych, z którymi zawsze najwięcej kłopotu.

"Przy każdym wskazany jest uśmiech i skinienie głowy". Albo: "uprzejmość wyraża się w jednakowo dla wszystkich ujmującym ukłonie". Czyli krótko mówiąc: "uśmiechaj się i daj się lubić". One nie są głupie, te rady: "widząc na korytarzu kierownika, ukłoń się i zejdź z kursu kolizyjnego". Autor poradnika zasiedziawszy się w bufecie zauważył, że największe braki wyłażą w czasie obiadu, stąd kolejna, bardzo pobudzająca wyobraźnię, uwaga: "przenosić potrawy do ust, a nie odwrotnie". No i samo życie: "nieświeży oddech może mieć znaczący wpływ na to jak postrzegają nas inni". Choć wolałbym coś prostszego, na przykład: jak nie wyszorujesz zębów, nie będziesz miał nawet szansy być dostrzeżony, to jednak doceniam walkę Weremowicza o jakość polskich urzędników. Radzi on im: "strój dobrze ubranego człowieka ma być dopasowany do figury i typu urody". Dlatego "nie może zbytnio opinać ani wisieć na pracowniku". Cudowne, prawda? Dalej jest już coraz bardziej ludzko, coś w stylu: jak nie założysz paska do spodni, ktoś może zobaczyć twoj goły tyłek. Dla pań zaś rada: żurnale przeglądaj w kolejce do manicurzystki, w robocie miej przed oczami umiar. I wreszcie najpiękniejsza z pięknych rad, nie wiem dlaczego zapisana na końcu: "do gości odnoś się z szacunkiem, unikaj zwrotów ". Żeby tylko dało się upilnować przestrzegania regulaminu.

Niewykluczone, że Krystyn Weremowicz szedł w sobotę w słynnej, niestety, stołecznej Pardzie Równości. Musiało tam być zresztą sporo Yg (od polskiego Iga), Patryków, Szymonów i Sergiuszy. Ale widziałem, że zaplątali się także Kazimierz, Tomasz oraz Izabella. Chcieli ponoć sprawdzić jako to jest być przez chwilę gejem i lesbijką. Pięknie było (na paradzie), choć nie wiem, dlaczego być musiało. Uprzedzając nadciągające ataki przyznaję: jestem hetero z krwawiącym językiem. Ugryzłem się, żeby nie napisać, co naprawdę myślę. Dla mnie ta homo-szopka to była czysta prowokacja, zrodzona z nudów i czerwcowego zimna. Kiedy patrzyłem jak policja pałuje wrzeszczących chuderlaków przyszedł mi do głowy króciutki, mocno uładzony jak na możliwości słowa, poradnik savoir-vivre dla Roberta Biedronia (to szef czy inny rzecznik paradujących).

Punkt pierwszy, taka zasada wszelkich zasad: niepowodzenia w miłości i łóżku załatwiaj, jak my heteroseksualni, w domu, z przyjacielem lub rodziną. Punkt drugi: jeśli chcesz wyjść na ulicę i krzyczeć, że masz problem, bo nikt nie widzi, że jesteś gejem - patrz punkt pierwszy.

p.s: autor nie jest, uchowaj Boże, członkiem Młodzieży Wszechpolskiej oraz nie odgrywa się na kolegach homoseksualistach za przegraną w woborach do zarządu Lambdy.