Polska 2040

Wstydzę się za siebie. Nie pierwszy raz w ostatnich dniach, ale pierwszy raz tak mocno odczuwam pomyłkę. Przyznaję, że do niedzieli nie doceniałem polskiego premiera. Wydawało mi się, że wszystko można o nim powiedzieć ale nie to, że jest dowcipny. Zaskoczył mnie Jarosław Kaczyński w wielkim stylu.

Nie ma lepszego przyrządu do rzeźbienia mięśni brzucha niż ostatni numer „Wprost“. Szef rządu zwierza się tam, że chciałby rządzić Polską (chyba tylko Polską?!) do roku 2040. Rok 2050 z racji okrągłości wydaje mi się bardziej symboliczny ale nie można wymagać od Jarosława Kaczyńskiego (nawet od niego), żeby sobie wreszcie nie odpoczął.

Studiując wywiad z premierem (zwykłe czytanie mogłoby być
lekceważące) próbowałem sobie wyobrazić Polskę w roku 2040.
Przede wszystkim – pozbawiona gór i morza, żeby nikt się już nie wywyższał i nie mówił władzy: spływaj. Nizinny, jednolity i dość monotonny charakter krajobrazu wpływał na język i sposób myślenia obywateli. Z polszczyzny zniknęły słowa: opozycja, sprzeciw, niesubordynacja, zdrowy rozsądek i dystans do siebie. Mieszkańcy stracili umiejętność kręcenia głową w prawo i lewo, doskonale za to radzili sobie z kiwaniem nią w pionie.

Zresztą kraj nie był zbyt ludny. Hermetyczne otoczenie możnowładców stanowiły dzieci i wnuki obecnych członków klubu parlamentarnego PiS, Kancelarii Prezydenta oraz pracowników NIK z ostatnich lat XX wieku i warszawskiego ratusza sprzed epoki HGW. Śmieszne? Straszne!

Całe szczęście to tylko marzenie Jarosława Kaczyńskiego, a nie dekret. Inaczej, obawiam się, rok 2040 byłby nie tylko datą końca dyktatury braci, ale przede wszystkim 33. rocznicą Wielkiej Emigracji.