Nie wygra nikt

Dotąd dzieliła ich tylko władza. Nagle podzielili się sami. Lustracja, z definicji, różni ludzi w Polsce od kilkunastu lat. Ostatnio, niestety, z nową siłą. Wszystko wskazuje na to, że Rów Mariański, tak pielęgnowany we współczesnej Polsce, jeszcze długo będzie pogłębiany.

Szczęśliwie nikt mnie nie zaprzęga do tej roboty, ani ja sam siebie do łopaty nie gonię. Pierwszy raz w życiu jestem wdzięczny Eli i Jankowi, że robili tak, żebym na świat za szybko nie przyszedł. Dzięki nim nie stoję dziś przed wyborem: lustrować się czy nie.

Dwie gazety, dwa listy, dwa obozy. Nie wiem czy rozumiem ich racje. Napisałem nawet przed chwilą, że mam to gdzieś. Ale nie mam. Skreśliłem. Boję się, że przeciwnicy, walcząc o honor, narażą się na zarzut „wywyższenia“ (już to słyszą), a zwolennicy pomogą władzy walić w pierwszych jak w bęben. Nikt nie wygra.

Od kilkunastu miesięcy w każdym tak fundamentalnym sporze w kraju (a dzięki nowej władzy przestaliśmy się kłócić o pierdoły) argumenty stoją w kącie. Na pierwszym planie są emocje. Kto lepiej na nich zagra, ten zwycięży. Na chwilę.

Co mają robić ludzie, którzy spóźnili się na lustrację o rok-trzy-sześć lat? Rozmawiać o przyszłości? Sami?