Polski rozkrok

Nawet w tak błahej (wydawać by się mogło) sprawie jak wiosna, Polska jest podzielona. Na górze (mapy) kwitną krokusy, u dołu stoi bałwan (choć on w naszych warunkach jest wyjątkowo mobilny). Zresztą ulubiona pozycja Polski, od ładnych kilkunastu miesięcy, to stanie w rozkroku. Aż dziw bierze, że nikt nam jeszcze nie pokiereszował krocza.

Wszystko jest u nas „na dwa“. W oczywisty sposób miłośnicy rządu konkurują z przeciwnikami, Toruń walczy z resztą Polski, lewa strona Sejmu (stojąc twarzą do marszałka) strzyka jadem na prawą (i odwrotnie), homoseksualiści mają na pieńku z wiceministrem edukacji, intelektualiści nie mają czego szukać u premiera. Gnoimy się wzajemnie aż miło.

Sartre (co przypomina Unger) mówił, że intelektualista to ten, który miesza się w nie swoje sprawy, a Camus dodawał, że rolą intelektualisty jest występować w imieniu tych, którzy mówić nie mogą. Polskę poznać po tym, że nawet intelektualiści dzielą się tu na bardziej i mniej zintelektualizowanych. Słowem - stoimy na głowie i nogach jednocześnie. Co dla jednych intelektualistów jest „oczywistą oczywistością“, dla innych przypomina „przejściową dyktaturę“.

Nawet przywódcy tych dwóch polskich światów wyglądają na zagubionych w rzeczywistości. Zagoniony przez zastępców w kozi róg premier ogłasza nowe rozdanie przy dźwiękach Portuondo i Segundo z kraju Castro. Złe nuty stwarzają oczywisty obciach ale nikt tego nie słyszy. Szefa PO za późno zapraszają na debatę „quo vadis Tusku“. I nawet jeśli winna jest poczta, to lekceważenie szefa nie pomaga Platformie wybić się na normalność. Zresztą pojęcie takie u nas nie występuje.

Potykamy się dzień w dzień o dwa mało kuszące światy. Żyjemy bez nadziei, że poparcie któregokolwiek z nich zamieni nasze życie choćby na odrobinę lepsze. Parafrazując ludowego klasyka beznadzieja trwa i trwa mać.