Nie bronię się, jestem wariatem. Od kilku godzin za moją głową kończy się i zaczyna, kończy i zaczyna śpiew niejakiej Madeleine Peyroux. Jej wykonanie "Dance me to the end of love" podlewam czerwonym winem i zastanawiam się jak nazwać chorobę, która nie pozwala człowiekowi zniknąć. Nadzieja? Otępienie? Miłość? Co sprawia, że ludzie na granicy życia i śmierci wybierają nawet nijaką, ale jednak egzystencję?

Wtańcz mnie w swoje piękno i niech skrzypce drżą
Przez paniczny strach aż znajdę w nim bezpieczny port
Chcę oliwną być gałązką podnieś mnie i leć
Tańcz mnie po miłości kres

Chciałem uciec w tym tygodniu. Zamknąć się w miejscu bez adresu. Skupić na problemach własnych. Milczeć. Krzyczeć. Rozliczać. Do poniedziałkowego wieczora w centrum szarej, podlewanej mżawką i podziębianej mrozem Warszawy. Czekaliśmy w niewielkiej grupie na zielone światło dla pieszych. Ja, młoda kobieta w eleganckim zimowym płaszczu i parasolką w prawej ręce oraz oni. Z tyłu nadbiegali kolejni anonimowi obywatele tego przeklętego miasta.

Wtańcz mnie w swoje piękno, póki nikt nie widzi nas
W twoich ruchach odżył chyba Babilonu czas
Pokaż wolno to, co wolno widzieć tylko mnie
Tańcz mnie po miłości kres

Staliśmy wszyscy na wąskim pasie asfaltu między przystankiem tramwajowym a trzypasmową zatłoczoną drogą w stronę Żoliborza. Każdy miał głowę odwróconą delikatnie w prawo. Czekaliśmy na czerwone światło dla samochodów. Ona była wtulona w jego plecy. Malutka, drobna istota w granatowej kurtce, z niezadbanymi włosami i w okularach na strasznie zakatarzonym nosie. Widać było właściwie tylko jej głowę.

Odtańcz mnie do ślubu aż jeszcze, jeszcze raz
Tańcz mnie bardzo delikatnie długo, jak się da
Bądźmy ponad tej miłości pod nią bądźmy też
Tańcz mnie po miłości kres

On zachowywał się bardzo spokojnie. Odważnie wyjeżdżał poza granicę naszej wysepki, jakby chciał wymusić wolną drogę dla pieszych. Na jego głowie kłębiły się zapuszczone loki. Siedział pierwszy, lekko wysunięty do przodu, jakby spychany przez współpasażerkę. Miał na sobie brązową kurtkę, okulary na zasmarkanym nosie, a w prawej ręce trzymał kule.

Tańcz mnie do tych dzieci, które proszą się na świat
Przez zasłony, które noszą pocałunków ślad
Choć są zdarte lecz w ich cieniu można schronić się
Tańcz mnie po miłości kres

- Może państwu pomóc, zapytałem. Dziękujemy, odpowiedzieli chórem, jakoś sobie poradzimy. Błysnęło zielone świato. Tylko mignęli mi na elektrycznym, inwalidzkim wózku. Kierowca i pasażerka. Dwoje skrzywdzonych przez naturę ale szczęśliwych ludzi.

Wtańcz mnie w swoje piękno i niech skrzypce w ogniu drżą
Przez paniczny strach aż znajdę w nim bezpieczny port
Pieść mnie nagą dłonią albo w rękawiczce pieść
Tańcz mnie po miłości kres*

Wiem, że jeszcze będzie czas na życzenia, ale gdybym nie żdążył... tak cudna miłość niech się Państwu przydarza.



* Tłumaczenie słów piosenki Cohena Maciej Zembaty