Goebbels byłby dumny

Zaraz zacznę, jeszcze moment, odrobina cierpliwości. Miles właśnie zbliża się do sześciu minut i czternastu sekund tego utworu. On i zespół już wiedzą, że za chwilę, na im tylko wiadomy znak, perkusista uderzy mocniej w bęben, a Mistrz zadmie silniej w ustnik. Teraz! Cisza. Powoli wracają. Gitary prawie nie słychać ani przed, ani po kulminacji. To "Time after time" według Miles'a Davis'a z albumu "Live around the world". Najpiękniejsza dziesięciominutowa uczta na jakiej byłem.

I tyle byłoby tej radości. Miles dmie w trąbkę za moimi plecami dla równowagi; brzydzę się bowiem bohaterami, o których chcę pisać. Są bezczelni, durno dumni, zaślepieni, głusi, niebezpieczni. Sprawia im (i tylko im) dziką rozkosz pławienie się we własnych kłamstwach. Są mistrzami tej dysypliny: "rozpowszechniania (czasem przedstawianych jednostronnie lub nawet całkowicie fałszywych) informacji celem przekonania do czegoś odbiorców". Czyli? "Sztuki zmuszania ludzi do robienia tego, czego by nie robili, gdyby dysponowali wszystkimi danymi dotyczącymi sytuacji". Albo jeszcze inaczej: "prania mózgów, którego celem jest transformacja przeciwnika w sprzymierzeńca". Tak, to jest propaganda. Ona żyje w kulturze światowej od prawie czterech wieków. Miała swoich fatalnych mistrzów, których nazwisk strach przypominać. W Polsce, mam wrażenie, propaganda zyskała właśnie nowych bezkrytycznych uczniów.

Ktoś kiedyś przebąkiwał, że mam skłonności masochistyczne. Pamiętam, że to się odnosiło do uwielbienia smutku, ale chyba zboczenie się powiększa. Zmarnowałem pół godziny z sobotniego wieczoru na podglądanie publicznej spowiedzi dwóch panów i księdza w telewizji Trwam. Choć słów "ksiądz" i "telewizja" użyłem mocno na wyrost. W bladym studiu, przy bladym świetle, siedziała grupa bladych twarzy. Jedyny kolor jaki rzucił mi się w oczy, to jaskrawo-niebieski, w jakim był szal oplatający całkiem zgrabne, jak na Toruń, plecy nieznanej mi dotąd wokalistki. Kiedy panowie Kaczyński (co za różnica który) i Wasserman chcieli przełknąć ślinę, ona służyła za pozytywkę z kolędami.

Dowiedziałem się, że "w panu prezesie nadzieja", że "będzie jeszcze lepiej", że "długa droga przed nami ale warto", że "wreszcie będzie normalnie", że "mamy plan", że "państwo to Kościół", a "nawrócenie zbłądzonych stoi za rogiem".
Podejrzewam, że po morfinie można tego słuchać bez nerwów. Poza tym nikt nie przerywa, nic nie dudni w podkładzie, a kiedy nadchodzi czas pytania słychać coś w stylu: "co jeszcze chciałby pan dodać, panie prezesie". W takich laboratoryjnych warunkach można być mistrzem propagandy. I oni są.

Ludzie, których jakiś upiór wybrał do rządzenia tym krajem wolą permanentne konferencje prasowe od rozmów w studio, bo się boją. Boją się pytań o sens ich słów, o to, co się za nimi kryje. Boją się, że ktoś wreszcie powie im: stop! Że odbiorcy zobaczą jak po wyciśnięciu półgodzinego monologu premiera czy innego prezesa nie zostaje nic. Żadnego sensu. Kto się jednak dokładnie przyjży zauważy walające się tu i ówdzie stereotypy, mity, plotki i kamuflaż, czyli naboje do broni jaką jest propaganda.

Drogi rządzie, Joseph Goebbels byłby z twoich sztuczek dumny. Lubił mówić, że "kłamstwo powtórzone tysiąc razy staje się prawdą". Mnie pociesza inne jego ulubione powiedzenie, że "pewnego dnia kłamstwa zawalą się pod własnym ciężarem, a prawda powstanie". Naiwnie ale wierzę w to.