Wiek pokory

Nie jest sztuką obrazić się za obrazę. Wyzwaniem jest zlekceważyć inwektywy. Wiem, że to się ładnie pisze, zdecydowanie trudniej wykonuje, ale w końcu od czegoś się jest głową państwa.

Po raz kolejny zachodnia prasa obraziła rodzinę rządzącą w Polsce. I to nie niemiecki brukowiec ale belgijskie prestiżowe pismo dla elit. Wiemy z doświadczenia, że bracia Kaczyńscy elit nie uznają, powinni więc tekst zignorować. Nawet jeśli taka była ich cicha wola, wyćwiczeni urzędnicy błyskawicznie pouczyli dziennikarzy w Brukseli czym jest współczesny żurnalizm.

Nie wierzę, żeby bracia mieli coś przeciw oburzeniu dyplomatów. Wśród wielu rzeczy, których nienawidzą zawsze na pierwszej linii stoi krytyka – słuszna czy nie, to bez znaczenia: jest zakazana. Zachodni dziennikarze może nie są oryginalni, uczepili się metafory kartoflanej, ale i tak są dalecy w ocenach od klasyka współczesnej myśli politycznej Józefa Oleksego.

Zresztą to nie jest problem epitetu. To problem szacunku dla władzy i jej znaczenia w świecie. Przeciwnicy rodziny rządzącej nie mają złudzeń: bracia są tak nieufni, zacietrzewieni i podejrzliwi, że sami się proszą o takie teksty. Zachowują się tak, jakby nie byli przygotowani na zwycięstwo. Język walki jest oczywisty w kampanii wyborczej, potem powinien zamienić się w dialog. Tego u nas nie ma.

Poczucie wyobcowania, połączone z brakiem dystansu do siebie, zdaje się, zmusza braci Kaczyńskich do szukania innych sposobów na zdobycie posłuchu i szacunku. Nie wiedziałem wczoraj czy bardziej mi wstyd, czy bardziej mnie to wścieka kiedy Lech Kaczyński mówił w Watykanie: „padły daty (beatyfikacji JP II), mogę powiedzieć, że to będzie za kadencji obecnego prezydenta RP“.

Mam nadzieję, że pokora przychodzi z wiekiem. Na razie Polska ma bardzo młodego prezydenta.