Papież nie ma jednego imienia

Zadzwonił domofon. – Dzieńńń dobry, ossstrzenie narzędzi, wykonnnuję to na korytarzu – zająkał ktoś. Podziękowałem. Wystarczająco ostro jest dziś w naszym państwie, nie chcę zaostrzać sytuacji jeszcze u siebie w domu. Mam wrażenie, że Sze(ry)fowie IV RP trawestują znany telewizyjny slogan i ślą w kraj sygnał: koniec grzecznego państwa!

Strajkują lekarze, być może będą protestować pielęgniarki, przerywają pracę nauczyciele, kolejarze kombinują czy by nie zatrzymać pociągów, oburzają się sędziowie, bo ich władza poniewiera. Państwo krzyczy do nich: nie ma i nie będzie w tym kraju świętych krów! Zgadzam się, pod warunkiem, że przykład będzie szedł z góry. A nie idzie.

Giertych zamiast z nauczycielami rozmawia z lekarzami, Kaczyńscy nie gadają z nikim, bo kto to widział, żeby protestować przeciwko taaakiej władzy. Ślepa wiara w autorytet urzędu, w kraju gdzie autorytety są na wagę złota, bywa zgubna. Prowadzi do nieuzasadnionej dumy z samego faktu istnienia na urzędzie. Skrajnie mentorski ton władzy jest wyjątkowo ciężkostrawny, szczególnie w warunkach konfliktu. A wojenna retoryka i militarna mentalność to są dwie najbardziej rozpoznawalne w świecie cechy współczesnej Polski.

Jedna z posłanek PiS uznała publicznie, że lekarze nie powinni się dziwić, że nie rozmawia z nimi premier, bo to tak, jakby chcieli rozmawiać z papieżem. Mnie przekonała, nie wiem co na to Watykan.