My 28.01.06

Nie wiem jak powinno brzmieć pierwsze zdanie. Boję się ruszać drugie. Wciąż brakuje mi pomysłu na każde kolejne. Następny akapit zaczną ludzie ale co z tym?

Cholera mnie bierze, kiedy nazajutrz po takich tragediach światek dziennikarski zapomina o wydarzeniu i zaczyna się rozliczać. Z szybkości, z ilości słowa na antenie, tego kto podał jaką liczbę zabitych, kto się mniej przy tym pomylił, gdzie prowadzący mieli lepiej dostosowany tembr głosu. Trwa przerzucanie się ilością reporterów, czasem ich wysłania, miejscem zakwaterowania, wielkością popełnianych przez nich błędów, jakością sprzętu, etc. I choć te kominukaty wypływają z każdej redakcji, tak naprawdę są komunikatami wewnętrznymi. Interesują jedynie światek. Wygląda to mniej więcej tak jakbyśmy z Marsa nadawali program dla Ziemian.

Nie, nie jestem hipokrytą. Oczywiście, że współuczestniczę w tej transmisji już kilkanaście lat i wiem kiedy coś gra tak, jak powinno, albo nie. Przez niedzielę i poniedziałek słuchałem ludzi, którzy na antenie mojej stacji dzielili się swoimi refleksjami. Widać po ich słowach, że trzy dni narodowej żałoby, to dla większości Polaków za długo. Niektórzy w ogóle nie zauważyli, że w tych dniach czas płynie inaczej, z innymi cierpienie zostanie na pewno na długie tygodnie. O ile jednak niedziela była dniem współczucia i spontanicznej pomocy, o tyle poniedziałek przypominał salę sądową i strażacką remizę.

Ludzie pytali kto jest winny śmierci miłośników gołębi i ostrzegali przed ogromnymi czapami śniegu na dachach w ich okolicy. Ktoś zadzwonił z grafomańskim wierszem o tragedii, ktoś inny sugerował zamach terrorystyczny. Ślązacy cały czas dopominali się żeby mówić o wypadku w Chorzowie, a nie Katowicach, bo "to, że nie ma drutów kolczastych na granicy miast nie znaczy...". Miłośnik Deep Purple dopytywał czy będzie bezpieczny na koncercie w Spodku. Kierowca wyliczał, że w zeszłym roku w pięćdziesięciu tysiącach wypadków na drogach, zginęło pięć i pół tysiąca ludzi, czyli każdego dnia ginęło piętnaście osób i nikt nie robił z tego tragedii. Bardzo szybko odezwali się gołębiarze, że oczywiście zginęli ludzie ale kto pomoże ptakom?

Pojedyncze głosy pytały ze spokojem dlaczego tylko w takich momentach milkną spory, do głosu dochodzi rozsądek, budzi się rozum. Zastanawiam się co musiałoby się złego stać, żeby do tej mniejszości dołączył chór reszty narodu? Chyba tylko nowy potop.