Mówcie mi Autorytet

Premier ma rację. Autorytety znaczą tyle, co nic. Odnalezione właśnie dokumenty każą zweryfikować zachwyty nad Dziewicą Orleańską. Miała męża i – zdaje się – dwójkę dzieci. Ingerencja Ducha Świętego wykluczona.

Dlaczego ludzie z taką pokorą słuchają profesora Bartoszewskiego? Bo nie mają co robić w sobotnie popołudnie? Bo chcą wiedzieć komu ostatnio kłaniał się w pas lub przed kim chodził na czworakach? Nie, słuchają, bo każdy jego wykład – nawet w biegu na samolot do Niemiec – zmusza do myślenia.

Dlaczego jednak nie wszyscy dają się przekonać, że profesor może mieć rację? Bo przesadza mówiąc o „frustratach i dewiantach politycznych“? Bo śmie apelować o szacunek, a nie pęcznienie nienawiścią? Nie, bo władza w Polsce cierpi na głuchotę. Zaawansowaną do tego stopnia, że nie słyszy nawet samej siebie. Inaczej ludzie PiSu mieliby w oczach przerażenie, a nie pychę.

Problem polityków tej partii polega także na tym, że nikt nie zaryzykuje innej wersji wydarzeń niż ogłosił prezes. Owszem szef musi mieć posłuch wśród załogi, ale kiedy jedynym autorytetem prezesa jest on sam, ta zasada mocno się wykoślawia.

Szaleństwem jest sugerowanie, że „pewien polityk” (premierowi nazwisko profesora nie przeszło przez gardło) dał się porwać fali nienawiści płynącej od dwóch lat przez Polskę. Gdyby premier usłyszał, co mówi, może choć raz zrobiłoby mu się wstyd. Może by przeprosił…

Przepraszam, zagalopowałem się.


Ten tekst to wyraz moich osobistych poglądów, nie należy go identyfikować z linią programową redakcji TVN 24.